J.W. Borejsza, Piękny wiek XIX

Książka składa się z 40 esejów literacko-naukowych, opartych na wieloletnich badaniach autora. Eseje składają się na swoisty narracyjny podręcznik o długim XIX wieku Polski i Europy (aż po I wojnę światową). Są szkicami o monarchach i rewolucjonistach, o postaciach od Napoleona III i Bismarcka po Garibaldiego, czy Marię Skłodowską-Curie.

"Ludzie tamtej epoki nie mieli doświadczeń totalitaryzmów i wojen światowych. Przyszłość rysowała się w jasnych barwach, chociaż życie nie było łatwiejsze niż dziś. Wierzono że postęp w technice i medycynie rozwiąże wiele problemów. Demokraci wierzyli w hasła równości, wolności i braterstwa, socjaliści w obalenie kapitalizmu, liberałowie upajali się panującą wolnością. Wydawało się, że świat zmierza ku lepszemu." - w ten sposób sam autor we Wstępie wyjaśnia pochodzenie tytułu swojego dzieła. 

Ponadto w jednym z esejów autor zwraca uwagę na ważną rolę epoki pozytywizmu i podkreśla jej zalety. Twierdzi że epoka ta jest nośnikiem kultury i nauki, a państwo może rozwijać się w sposób spokojny, bez niepotrzebnych powstań narodowych i wojen. Eseje dokładnie obrazują poglądy autora na wiek XIX i przybliżają nam zarówno samą epokę jak i filozofię pozytywizmu.